19/4/13

Φράουλες και αίμα...υποκρισία χωρίς τέλος

Τα γεγονότα στην Ηλεία τα παρακολουθήσαμε όλοι. Φρόντισαν οι κατά τα άλλα "φιλάνθρωποι" δημοσιογράφοι να μας ενημερώσουν εκτενώς , ακόμα και ξεγυμνώνοντας on camera τους μετανάστες που δέχτηκαν τα σκάγια.
Η αφορμή του περιστατικού? Η "παράλογη" απαίτηση των ανθρώπων που δούλευαν από ανατολή μέχρι δύση του ήλιου να πληρωθούν. Την απάντηση, φυσικά, έδωσαν τα όπλα. Την απάντηση ότι όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα δε μπορείς να απαιτείς. Πρέπει να αρκείσαι στο ξεροκόματο που ο κάθε "δουλέμπορος" σου πετάει, να πληρώνεις 400 ευρώ το μήνα για να ζεις σε παραπήγματα με άλλους 100, να σκύβεις το κεφάλι στον αφέντη και ίσως να του γλείφεις τα παπούτσια ώσπου να γυαλίσουν, όταν πατά στις λάσπες και ζορίζεται.
Αυτή είναι η ισόβια τιμωρία όλων αυτών των ανθρώπων, που ξεριζώθηκαν από τους τόπους τους, αναζητώντας, μια καλύτερη ζωή ή ακόμα και την επιβίωση.
Πολλοί είναι εκείνοι, βέβαια, που παρασυρόμενοι από φωνές τις εποχής θα δικαιώσουν τις σφαίρες. Αφού μπήκαν παράνομα στην Ελλάδα και παίρνουν τις δουλειές των Ελλήνων, καλά να πάθουν! 
Πόση υποκρισία, όμως χωράει σ' αυτό? Το πρόβλημα των μεταναστών είναι σύνθετο, παλιό και εξόχως υποκριτικό! Όταν στην ακμάζουζα για την ελληνική περιφέρεια δεκαετία του '90, έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι οικονομικοί μετανάστες, μπορώ να πω ότι έγιναν δεκτοί μετά βαϊων και κλάδων από τις τοπικές κοινωνίες. Κι αυτό γιατί αναλάμβαναν τις δουλείες, που όλοι εμείς σνομπάραμε έναντι εξευτελιστικού, πολλές φορές, αντιτίμου. Νοίκιαζαν ακριβά τους σταύλους μας για να μένουν, κι ήταν πρόθυμοι να υπομείνουν τον όποιο εξευτελισμό φοβούμενοι μη χάσουν ακόμα και το πιάτο το φαϊ, που τους πετούσαμε, όχι από φιλανθρωπία, αλλά γιατί ελπίζαμε να κερδίσουμε μια θέση στον παράδεισο αν το δώσουμε σ'αυτούς αντί στα σκυλιά μας. 
Τώρα ήρθε η οικονομική κρίση και ξαφνικά μας φταίνε οι μετανάστες! Μα φταίνε όλοι αυτοί που τόσο καιρό αντιμετωπίζαμε ως δούλους και στις δικές τους πλάτες το παίζαμε εμείς αφεντικά. Φταίνε που πέταγαν τις κοπριές από τα μαντριά μας, που  καθάριζαν τα σπίτια μας, που φρόντιζαν τους κατάκοιτους γέρους μας, που έσκαβαν τους τάφους στα νεκροταφεία μας, που οι γυναίκες και οι κόρες τους, θύματα οι περισσότερες σωματεμπόρων, εκτόνωναν τις σεξουαλικές μας ορμές. Φταίνε που έκαναν όλα αυτά τα "απαξιωτικά" και "ντροπιαστικά" για τους μέχρι πρότινος εύρωστους 'Ελληνες επαγγέλματα και που ακόμα και τώρα κι ενώ  έχουμε φτάσει πολλοί από μας στην εξαθλίωση, προτιμάμε να πεινάμε παρά να τα αναλάβουμε. 
Ακούγονται σκληρά όλα αυτά, αλλά δεν είναι παρά η ωμή αλήθεια. Το μεταναστευτικό μας βόλεψε όλους, όσο κι αν τώρα δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Κι ούτε ένας από μας δεν ενδιαφέρθηκε, όταν προσλάμβανε ξένο  με το μισό μεροκάματο και ανασφάλιστο ή όταν του νοίκιαζε την τρώγλη του, να ρωτήσει αν νόμιμα ήρθε εδώ. Ισα ίσα που τους περισσότερους τους βόλευε η παρανομία, καθώς πολύ εύκολα μπορεί κανείς να υποδουλώσει και να εκμεταλλεύεται ες αεί όποιον ζει συνεχώς με το φόβο της απέλασης.
Ακόμα, φροντίσαμε να τους φορτώσουμε κάθε άδικη πράξη, λες και μέχρι να εμφανιστούν ήταν άγνωστες οι κλοπές, οι βιασμοί κι οι δολοφονίες στην Ελληνική κοινωνία. Κι, όντως, μπορεί πολλοί απ' αυτούς να συνέβαλαν στην αύξηση της εγκληματικότητας, όμως δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Οι φυλακές δεν γέμισαν μόνο με αλλοδαπούς εγκληματίες, σημαντική θέση κατέχουν κι οι Έλληνες και μάλιστα με πρωτοκαθεδρία, αφού συνήθως είναι κι οι αρχηγοί των συμμοριών ή οι "νονοί" αν το προτιμάτε.
Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Κι αυτοί που παράνομα ήρθαν κι εμείς που τους εκμεταλλευτήκαμε. Κι αν εκείνοι έχουν το ελαφρυντικό της φτώχειας και της απελπισίας, εμείς δεν έχουμε κανένα.





17/4/13

Μια ξεχωριστή στιγμή...

Τη φωτογραφία αυτή την έλαβα σήμερα επίσης από το Στάθη. 
Τη βάζω μόνη της, καθώς έχει ξεχωριστή συναισθηματική αξία για μένα. 
Είναι ίσως η μοναδική που απεικονίζει τη γιαγιά μου, Δέσποινα, σχετικά νέα.
 Πάντα τη θυμάμαι κουρασμένη και γερασμένη κι αυτή η φωτογραφία με συγκίνησε ιδιαίτερα.

Πάσχα 1974
Δέσποινα Ζελιαναίου, Γιάννης Κασούνης (παιδάκι), Δημήτρης Ζελιαναίος

Πάσχα 1974

Τις παρακάτω φωτογραφίες μου τις έστειλε ο Στάθης Δημ. Ζελιαναίος .
Είναι από το Πάσχα του 1974.
Στάθη, ευχαριστώ πάρα πολύ!





11/4/13

Kι ένας γάμος..1965

ΓΑΜΟΣ ΓΙΩΡΓΟΥ & ΤΟΥΛΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ 2/5/1965
ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ



Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Η ΣΥΝΟΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΜΠΑΡΟΥ

Σχολικό ενθυμιο 1962


Ζέλι 25/3/1962
Ηλίας Ζελιαναίος και Σπύρος Πετράκης

Μια παρέα στον Αη Γιώργη - 1964


Zέλι - 1964, Μια παρέα στον Αη Γιώργη

9/4/13

Η προγιαγιά

Η φωτογραφία ειναι επισης τυπωμένη σε καρτ ποστάλ. Η ημερομηνία που τραβήχτηκε είναι άγνωστη. Υποθέτω ότι και αυτή πρέπει να είναι απο τις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Στη μέση καθιστή η προγιαγιά μου Ευτυχία Τριανταφυλλάκου, δεξιά κι αριστερά στάθηκε αδύνατο να ανακαλύψω ποιές είναι οι γυναίκες.

Αη Λιας 1964


Ο Προφήτης Ηλίας όπως ήταν το 1964

Πάσχα

Ζέλι, Πάσχα 1964

, Ζέλι , Πάσχα 1965 

8/4/13





Ζέλι 1929, η φωτογραφία είναι τυπωμένη σε καρτ ποστάλ. Από αριστερά η γιαγιά μου Δέσποινα Ζελιαναίου, στο κέντρο ο αδερφός της Θανάσης Τριανταφυλλάκος και δεξιά η ανηψιά τους Μαρία Αγγελή.
Ενθύμια

Ανασκάπτοντας τα οικογενειακά μας μπαούλα βρήκα κάποιες παλιές φωτογραφίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, καθώς αφορούν μια παλιά, ξεχασμένη πια εποχή.
 Με την ευκαιρία θα ήθελα να παρακαλέσω, όποιον διαθέτει φωτογραφίες παλιές του χωριού ή ακόμα και οικογενειακές, αν μπορεί και θέλει ας τις σκανάρει να μου τις στείλει. Προσπαθώ εδώ και καιρό να συγκεντρώσω ό,τι μπορώ από έντυπο υλικό με σκοπό να φτιάξω ένα αρχείο που να αναβιώσει τις εικόνες από το Ζέλι του παλιού καιρού.

Μαθητές του δημοτικού σχολείου. Είναι είναι η τάξη του παππού μου Νίκου Ζελιαναίου. Δεδομένου ότι γεννήθηκε το 1916 η συγκεκριμένη φωτογραφία πρέπει να έχει τραβηχτεί περί το 1925.