19/9/13

Γιατί αυτό έτσι είναι....

Δύσκολη μέρα..ένας νέος άνθρωπος, μέλος του ακροαριστερού ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κηδεύτηκε αφού δολοφονήθηκε απροκάλυπτα από μέλος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και για να προλάβω τις όποιες σκέψεις να πω πως η θλίψη μου θα ήταν η ίδια για το γεγονός αν στη θέση του θύματος ήταν ο Χρυσαυγίτης και φονιάς ο Αριστερός. 
Παρακολουθώ από χθες τις πύρινες ανακοινώσεις των κομμάτων που εκφράζουν τον αποτροπιασμό για το φόνο και καλούν την κοινωνία να συστρατευθεί ενάντια στο φασισμό. Πόσο υποκριτές? Λες και δεν περίμεναν μια τέτοια εξέλιξη. Και το χειρότερο? Λες και δεν ξέρουν τις ευθύνες που φέρουν για την εκτίναξη της Χρυσής Αυγής στο 6,9% και την είσοδό της στη Βουλή, με όσα ευτράπελα και τραγικά έχουμε όλοι παρακολουθήσει το τελευταίο διάστημα.
Η Χρυση Αυγή κι ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν ξεφύτρωσαν ούτε ξαφνικά ούτε από το πουθενά. Υπάρχουν στη σκηνή από το 1973 με διάφορα περιστατικά που κυρίως αφορούν τον επικεφαλής (σύλληψη το 1974 και το 1976 για επίθεση και δολιοφθορές, το 1978 για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης κτλ). Η Χρυσή Αυγή ιδρύθηκε το 1980, μέχρι το 1990 η δράση της ήταν κυρίως παρασκηνιακή. Όλοι γνώριζαν τους γραφικούς νοσταλγούς των ΕΣ ΕΣ αλλά δεν έδινε κανένας σημασία. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τα "παλικαρια' με τα ξυρισμένα κεφάλια και το τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην Αστυνομία, αναλαμβάνοντας να λογαριαστούν με τους Αναρχικούς  στις "συρράξεις" των Εξαρχείων και να ταχθούν δίπλα στα ΜΑΤ τις εποχές των μεγάλων επεισοδίων στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Κι αυτά δεν είναι φαντασιοπληξίες είναι γεγονότα που έχουν καταγραφεί σε κάμερες και φωτογραφίες.
Οι δεκαετίες του '90 και 2000 πρόσφεραν στην παρασκηνιακή αυτή οργάνωση την ευκαιρία να αναδειχθεί. Το άνοιγμα των συνόρων στους μετανάστες είχε σαν αποτέλεσμα τη γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας. Οι τρομαγμένοι κάτοικοι, αντιμέτωποι καθημερινά με μια συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα, στράφηκαν σ'αυτούς που θεώρησαν ότι μπορούν να τους προστατέψουν, αφού η Αστυνομία, ήταν αποδεδειγμένα απούσα. Κι αυτό δεν ήταν περίεργο αφού τα μέλη της οργάνωσης ήταν πάντα πρόθυμα να συνδράμουν όποιον τους το ζητούσε. Σιγά σιγά τα όποια ανδραγαθήματα πήραν διαστάσεις αστικών μύθων, αφού οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα με μπόλικη σάλτσα έδιναν την εντύπωση πως πρόκειται για θερμούς πατριώτες, υπερασπιστές των φτωχών και των αδυνάτων, τιμωρούς των "κακών' μεταναστών που τόλμησαν να καταστρέψουν τη χώρα, εν ολίγοις σύγχρονους Ρομπέν των Δασών. Βέβαια, οι δολοφονικές επιθέσεις με στιλέτα, οι ξυλοδαρμοί και οι δολιοφθορές εναντίων των μεταναστών αποσιωπήθηκαν τελείως. Απόδειξη η εκλογή του Μιχαλολιάκου στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων το 2010.
Κι ήρθε η οικονομική κρίση να ολοκληρώσει το έργο. Ήρθε ο θυμός του κόσμου να νομιμοποιήσει τα άκρα και να τα στείλει στη  Βουλή με το μεγάλο ποσοστό του 6,9%.Και είναι ψέμα πως όσοι ψήφισαν το συγκεκριμένο κόμμα προέρχονται μόνο από την άκρα δεξιά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι προέρχονται από κάθε χώρο, εκτός ίσως, από το ΚΚΕ. Ο κόσμος δεν είναι ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε, όπως προσπαθούν με πολύ επιμονή να το κάνουν να φαίνεται οι υπόλοιποι της Βουλής. Πιστεύω πως όποιος έριξε αυτό το ψηφοδέλτιο στην  κάλπη είχε πλήρη επίγνωση και το έκανε απόλυτα συνειδητά.
Και δε δικαιολογείται η άγνοια, γιατί τόσο ο Μιχαλολιάκος όσο και οι υπόλοιποι επιτελείς του ήταν πάντα ειλικρινείς όσον αφορά τις απόψεις τους κι αυτό δε μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς. Δεν έκρυψαν ποτέ τις ακραίες τους θέσεις, ακόμα κι όταν έγιναν κόμμα κοινοβουλευτικό. Μπορεί να μην χαιρετούσαν πια απροκάλυπτα ναζιστικά, αλλά με πράξεις τραμπουκισμού και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα έδιναν πάντα το σαφές τους στίγμα.
Αυτά για την ιστορία..ας δούμε τώρα και την ουσία. Την ουσία που έκανε την ψήφο στη Χρυσή Αυγή, φωνή διαμαρτυρίας 441.018   ψηφοφόρων.Οι ευθύνες τεράστιες από κάθε πλευρά.
Πρώτο το ΠΑΣΟΚ. Στην εξουσία διαρκώς από το 1981 με μικρά διαλείμματα. Δεν υπήρξε κόμμα στη νεώτερη ελληνική ιστορία που να εξαπάτησε περισσότερο τον Ελληνικό λαό. Ενα κόμμα και καλά σοσιαλιστικό που μόνο τέτοιο δεν αποδείχθηκε. Τα γεγονότα πολλά και δε θα μας έφτανε μια ζωή να τα περιγράψουμε, το συμπέρασμα ένα, το ΠΑΣΟΚ προσέφερε ένα μεγάλο τίποτα στον τόπο και μεγάλα ποσά στους λογαριασμούς των στελεχών του. Κι αυτό που έμεινε τελικά στη συνείδηση του κόσμου ήταν η μπόχα απ' τα χιλιάδες σκάνδαλα. Γιατί ο κόσμος μπορεί να κάνει πως δεν βλέπει, αλλά δεν ξεχνά ούτε το χρηματιστήριο, ούτε τις μίζες απ' εξοπλιστικά, ούτε τη SIEMES, ούτε πολλά ακόμα και κυρίως δε συγχωρεί τα μαγειρέματα που οδήγησαν τη χώρα στο μνημόνιο. Στο μνημόνιο που κατέστρεψε τις ζωές μας αλλά έδωσε τη δυνατότητα στον ΓΑΠ να γυρνάει τον κόσμο και να πληρώνεται αδρά δίνοντας διαλέξεις περί του πως μπορείς να διαλύσεις ένα λαό σε μια νύχτα!
Έπειτα η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, επίσης αναξιόπιστη,λιγότερο βέβαια απ' τους Σοσιαλιστές, αφού τα χρόνια της στην εξουσία είναι λιγοστά. Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη που αναλώθηκε στο κυνηγητό του Ανδρέα, λες κι αυτός ο τόπος δεν είχε καμία άλλη έννοια. Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή, που ήρθε με όραμα, αλλά απογοήτευσε  με έλλειψη έργου και σκάνδαλα (ομόλογα, Βατοπέδι κ.α.) . Και πιο πολύ με τη λιποταξία του μπροστά στα δύσκολα και την εξαφάνισή του από την πολιτική σκηνή χωρίς καμία εξήγηση. Κι η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με τα περίφημα "Ζάππεια" για την ανατροπή του μνημονίου, όσο ήταν Αντιπολίτευση και τη σκληρή εφαρμογή των επιταγών της Τρόικας όταν έγινε Πρωθυπουργός.
Κι ας περιλάβουμε τώρα και την Αριστερά. Την Αριστερά που πάντα διασπασμένη δεν κατάφερε ποτέ να βρει την ταυτότητά της. Χιλιάδες παρακλάδια ταμπουρωμένα πίσω από μικροπολιτικές ν' ανακυκλώνουν απλά του Λένιν τα τσιτάτα. Κόμματα φοβικά που δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν εκείνο το βήμα που θα τους έφερνε στο προσκήνιο - ή δεν ήθελαν - παρόλο που τους δόθηκαν οι ευκαιρίες.Το μεν ΚΚΕ υπό την ηγεσία της ακατάλληλης Αλέκας Παπαρήγα, έκλεισε κάθε πόρτα, με γλώσσα ξύλινη δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Ανίκανη ν' αποδεχθεί την αλλαγή σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο, επέλεξε να κρατήσει το απαρχαιωμένο προφίλ του μετακατοχικού κομμουνιστή που έτρεμε την εξορία! Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε πολύ να συγκροτηθεί σε κόμμα αν και θεωρώ ακόμα και σήμερα δεν τα έχει καταφέρει. Πολλές φωνές, πολλές απόψεις, κανένα πρόγραμμα κι ένας ηγέτης επίσης ακατάλληλος, που δεν έχει καμιά πρόθεση να αναλάβει την ευθύνη να κυβερνήσει. Στις τελευταίες εκλογές επέλεξε την αντιπολίτευση παρόλο που είχε τη δυνατότητα να ρυθμίσει τα πράγματα φτύνοντας στα μούτρα του κόσμου που τον επέλεξαν με την ψήφο τους.
Σήμερα μιλάνε όλοι για το αυγό του φιδιού που πρέπει να σπάσει, όμως δεν παραδέχονται ότι αυτό το αυγό το ζέσταναν στον κόρφο τους με περισσή επιμέλεια.