«ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ» ..ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου  μ’ένα θεατρικό διάγγελμα, ανακοινώνει  από το Καστελόριζο  την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκης Ενωσης και το ΔΝΤ. Η οικονομική κρίση μάστιζε την υφήλιο από το 2008 κι η έκπληξη όλων μας  – αν υπήρξε κάποια έκπληξη – ήταν όχι  για το γεγονός αλλά για την αργοπορία . Από εκείνη τη στιγμή ίδιο δεν ήταν τίποτα.. Το  καλοκαίρι που ακολούθησε  ο Ολι Ρεν,

ο Στρος Καν κι ο Τομσεν μπήκαν για τα καλά στις ζωές μας. Mάθαμε τα cds , τα spreαds,  τον οικο Moody’s  και υποβοηθούμενοι από τη γονιδιακή μας « ξερολίαση» μεταλλαχθήκαμε εν μια νυκτί σε οικονομολόγους απόλυτα ικανούς  να κατανοούμε  και να προβλέπουμε τα παιχνίδια των διεθνών  τοκογλύφων.

Τα πρώτα μέτρα πάρθηκαν με  συνοπτικές διαδικασίες κι η υποψία της καταστροφής που θα ακολουθούσε άρχισε

να μας τρώει. Ανησυχούσαμε κι όμως δεν αντιδρούσαμεκαι το σημαντικότερο..δε βλέπαμε.

Να δουμε τι? Θα αναρωτηθεί, εύλογα, κάποιος.

 Τα  προσανάμματα που στοιβάζονταν στη λεκάνη της Μεσογείου και  περίμεναν να εκδηλωθεί η πυρκαγιά.

Η σπίθα άναψε στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 στην Σίντι Μπουζίντ της Τυνησίας. Ο  πωλητής  λαχανικών Μοχάμεντ Μπουαζίζι  αυτοπυρπολείται και πυροδοτεί  μια σειρά  βίαιων διαδηλώσεων με αποτέλεσμα την ανατροπή του καθεστώτος.

Το ντόμινο στήθηκε. Επόμενος σταθμός η Αίγυπτος,στις 23 Ιανουαρίου. Η χώρα συνταράσσεται  από επεισόδια, εκατοντάδες άνθρωποι  χάνουν τη ζωή τους, ο  Χόσνι  Μουμπάρακ ανατρέπεται και ευτυχείς  οι Αιγύπτιοι Πανηγυρίζουν έξαλλα για τη νέα  «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνησή τους.

Η «Αραβική άνοιξη»  έχει ξεκινήσει!  Στις 17 Φεβρουαρίου οι Λίβυοι εξεγείρονται απαιτώντας από τον επί 45 χρόνια δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι να παραδώσει την εξουσία.Κι ενώ στις δυο προηγούμενες περιπτώσεις οι ανατροπές υπήρξαν εύκολες, ο Καντάφι ,επιβεβαιώνοντας τη φήμη του, αποδεικνύεται σκληρό καρύδι, αναγκάζοντας το ΝΑΤΟ να επέμβει στις 31 Μαρτίου.  Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν για 7 μήνες και τελικά έληξαν με την κηδεία του δικτάτορα στις 25 Οκτωβρίου 2011.

Μέσα  Μαρτίου, κι ενώ τα γεγονότα στη Λιβύη εξελίσσονται, οι Σύριοι ξεσηκώνονται εναντίον του  Μπασάρ Αλ ‘Ασαντ.

Τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή. Οι διαμαρτυρίες προκαλούν εμφύλιο πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς, που όντας ακόμα σε εξέλιξη, την έκβαση του δεν την ξέρουμε, ίσως, όμως,  μπορούμε να την προβλέψουμε.

Κι ενώ η νότια Μεσόγειος κυριολεκτικά φλέγεται από διαδηλώσεις, εμφυλίους και θάνατο, η βόρεια μεσόγειος ταλανίζεται από ένα άλλο είδος πολέμου, την οικονομική κρίση. Η Ελλάδα έχει ήδη μπει στο μνημόνιο από το 2010  βιώνοντας τις τραγικές συνέπειες. Ακολουθεί η Πορτογαλία τον Απρίλιο του 2011 και η μέχρι πρόσφατα εύρωστη Κύπρος το Δεκέμβρη του 2012.  Ισπανία και  Ιταλία βρίσκονται επίσης στο μάτι του κυκλώνα και προσπαθούν λαμβάνοντας εκ των έσω επώδυνα μέτρα, αντίστοιχα με αυτά που επιβάλλει το ΔΝΤ, να αποφύγουν την ένταξη, χωρίς, ωστόσο,να φαίνεται ότι τελικά θα τα καταφέρουν.

Μια - μια οι χώρες τις Μεσογείου «πέφτουν»,  άλλες με πόλεμο, άλλες με χρήμα, ανάλογα τι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία  κάθε λαού. Οι «απολίτιστοι» ‘Αραβες πλήρωσαν το κόστος της «δημοκρατίας» που τους υποσχέθηκαν με αίμα.

Οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι τη διάσωση από την πτώχευση με  οικονομική εξαθλίωση και άπειρες αυτοκτονίες.

Στη γειτονιά μας κάτι γίνεται. Υπάρχει ένα περίεργο παιχνίδι την τελευταία τριετία. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα.

Τι όμως και γιατι? Οι θεωρίες πολλές. Άλλες μιλούν για το σκληρό παιχνίδι της κατοχής των ενεργειακών κοιτασμάτων της Μεσογείου, άλλες λένε πως είναι το έναυσμα για την εγκαθίδρυσης μια παγκόσμιας Σιωνιστικής δικτατορίας κι άλλες  για την προσπάθεια των Αράβων να επιβάλλουν μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου φανατικοί ισλαμιστές θα κατέχουν την παγκόσμια εξουσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τι πραγματικά ισχύει ίσως να μην το μάθουμε ποτέ ή στην καλύτερη περίπτωση να αποκαλυφθεί όταν όλα αυτά θα έχουν  περάσει και μόνο ως ιστορία θα μας ενδιαφέρουν.

 Δέσποινα  Ζελιαναίου

"ΖΕΛΙΑΝΕΑ" ΦΥΛΛΟ 5